Tammo 80

Vanmiddag was ik, met een heel gelegenheidsensemble bestaand uit twee slagwerkers, saxofonist, twee trombonisten, een tubaspeler en een trompetteraar, bij Omroep Brabant, om Lo’Ann te begeleiden bij een live-registratie van haar carnavalskraker Marie doe dè toch nie. De hele uitzending is nog een week terug te luisteren via de site, rond de 45 minuten. Voor de ongeduldigen hier een stukje.

De CD-single kan overigens bij Lo’Ann besteld worden. Nu bestellen, nog voor carnaval in huis!

Een linkje voor de liefhebber: naast Groningen en Amsterdam staat nu ook Utrecht gefotografeerd vanaf de weg op Google maps. Kun je bijvoorbeeld zien waar ik werk.

Update: Nu ook streetview in Usquert en omstreken.

Binnenkort in de betere platenzaak: de studio-opname van Marie. Dat is de nieuwe hit van de Utrechtse zangeres Lo’Ann (die naar verluidt ook zanglessen geeft). De tekst van de gegarandeerde carnavalskraker luidt:

Marie, Marie, Marie,
Marie doe dat toch niet.
Neem nou die boxershort,
En doe die string nou niet!

De hit was zelfs al te beluisteren bij Paul de Leeuw. En afgelopen woensdag was dus de studio-opname, in Studio Moskou. En raad eens wie de accordeonpartij inspeelde.

Een mooi muziekje voor tijdens de Kerst: Fouke heeft Lady Madonna van de Beatles gecoverd. Hij had in een paar boeken gelezen hoe alle microfoons en schuifjes stonden tijdens de originele opnamesessies in 1968. Dat wilde hij ook proberen. Op YouTube leerde hij de pianopartij, drummer Wouter van A Few Rooms speelde de drumpartij in, en kennis Ron, die saxofonist is bij een band die in de jaren ’70 al beroemd was, heeft de saxofoonpartijen ingespeeld. De gitaren en zang heeft Fouke nu zelf gedaan, inclusief de stukjes pa-pa-pa-paaa. De rest van het verhaal vertelt Fouke zelf. De eerste versie staat al online. Ik wacht vol spanning op de definitieve mix, en natuurlijk op de karaoke-versie.

We hebben net in de koffiepauze even 19-letterwoordenlingo gespeeld. Ik vond het bewonderenswaardig (18 letters) dat Vincent meteen met een negentienletterwoord (20 letters) op de proppen kwam: oudedagsvoorziening. De daarop volgende woorden waren iets exotischer.

Een tijdje geleden heeft Brenda van Chuck, een vriend, een mooie prent voor aan de muur gekregen. Deze prent, een afbeelding uit een Hongaars sprookje, is bij veel bezoekers populair, en Sira heeft zelfs een eigen exemplaar besteld. Sinds kort heeft Chuck, die overigens laatst een Fiep Westendorp stimuleringsprijs heeft gewonnen, een nieuwe website: www.groeneinkt.nl.

De illustratie hiernaast heeft Chuck trouwens in 20 seconden met z’n vingers op mijn iPod gekrabbeld, met het minimalistische programmaatje Scribble, dus het is geen goede indicatie voor de kwaliteit van z’n werk.

Vanochtend zat er bij mijn zaterdagkrantje (waarop ik inmiddels een abonnement heb) maar één bijlage, Sport. Terwijl op de voorpagina nog stond wat voor bijzonder interessante berichten er in de andere bijlagen zou staan. Ik heb nog even overwogen de bezorgingsdienst te bellen, maar ik wil toch ook de jongen wiens vakantiebaan dit is niet op z’n vrije zaterdagmiddag terug laten komen.

Gelukkig kwam ik in de stad een NRC-uitdeler tegen, en toen die hoorde wat het geval was gaf hij me spontaan een bijlage uit een van zijn uitdeelkrantjes mee. Normaal vind ik krantenuitdelers in de stad erg vervelend (sorry Esther), maar deze viel dus reuze mee.

In de categorie schaamteloze reclame: Pieter is onlangs als freelance kok begonnen, met het bedrijf Culinaire Zaken. Via dit bedrijf verhuurt hij zich als freelance kok (voor restaurants of voor thuis), maar hij kan ook een workshop worst, of een workshop pasta of een workshop brood bij u thuis komen verzorgen. Uit ervaring kan ik melden dat hij erg lekker kan koken.

(Ik hoop dat mijn nieuwe weblogprogramma dit bericht niet automatisch als spam classificeert.)

Onlangs kreeg ik een e-mail van iemand die mij op het boek De bende van Tammo Tachtig attendeerde. Natuurlijk wilde ik dit boek graag lezen, zeker gezien de zeer schappelijke prijs van 4 euro incl. verzendkosten. De auteur, Klaas Vanderspoel, schrijft zelf over het boek: “Het is een thriller waarin ‘De bende van Tammo Tachtig” een toonaangevende

rol speelt. Een andere hoofdrol is voor inspecteur Erik Grand van de

regiopolitie Groningen. Het is geen literaire thriller, maar gewoon een

spannend, af en toe hilarisch boek.’

Het moge duidelijk zijn dat Tammo Tachtig in dit boek een bad guy is. Dat Vanderspoel hier een klinkende naam kiest is niet heel verwonderlijk: andere voorkomende figuren zijn Zacco Wendelaar (slechterik met een dubieuze reputatie), Patrick Snuivert (voetballer), Boebie Trap (vrouw van slechteriken). Een karakterbeschrijving van bendeleider Tammo Tachtig verschijnt op pagina 6:

Tammo Tachtig, een baardige man met een massief hoofd met lange, zwarte, krullerige haren, grote groene ogen, borstelige wenkbrauwen en een gezicht, dat zelfs neushoorns op de vlucht zou kunnen jagen, had een forse bolknak tussen de wellustige, dikke lippen. Goos Kamphuis gorgelde intussen een glas Martini naar binnen en stak een sigaret in brand.

‘Ik twijfel daar niet aan,’ antwoordde hij met zijn diepe stem. Alleen deze stem kon iemand het kippenvel op het lijf jagen.

Het boek is, persoonlijk gebonden en gesigneerd, te bestellen bij de auteur zelf, via leops@home.nl. Als aanrader kan ik toevoegen dat het boek spannend was en dat ik het in één ruk (nou ja, misschien twee) heb uitgelezen.

Tijdens het shoppen voor m’n vakantie heb ik en nieuwe gadget gekocht. Of eigenlijk twee. Ik wilde een GPS-apparaatje kopen, maar aangezien die dingen nog niet uitontwikkeld zijn (nog geen USB-ondersteuning, integratie met Google Earth, Apple-compatibiliteit), heb ik een stappenteller gekocht. Zelfde idee: je krijgt een hoop informatie waar je niks aan hebt. Verwacht na afloop van m’n vakantie (zie volgende bericht) gedetailleerde afstanden van de gemaakte wandeltochten, in stappen.

Maar de leukste gadget, pardon, het leukste speledingetje, is wel de i-Top. Dat is een tol met een rij lampjes, die bij het tollen zo snel veranderen dat het lijkt of er een stilstaande tekst op de ronddraaiende tol staat. En die tekst geeft dan bijvoorbeeld het aantal gemaakte omwentelingen van de tol aan. Behalve dat je er erg leuke wedstrijdjes mee kunt doen (wie kan het hardst tollen) is het apparaat ook wetenschappelijk verantwoord. Het NRC wijdde er al een column in de rubriek Alledaagse wetenschap aan (als iemand met een NRC-abonnement me aan een kopie hiervan kan helpen, graag, het was twee weken geleden in het zaterdags bijvoegsel). De grote vraag is hoe de elektronica weet hoe snel de tol draait. Dat blijkt door middel van een ingebouwd kompas te zijn (getuige ook de dissectie van de tol). Inderdaad slaat hij op tilt als je er een magneet bij houdt.

In de categorie procrastination heb ik vandaag met Arthur gekeken of het apparaat zijn toerental wel goed meet. Volgens ons (we hebben een experiment gedaan met een camera met erg korte sluitertijd) zit de tol met een factor twee mis, en is mijn toerenrecord dus niet 737 maar 1474 rondjes per minuut.

Mocht je ook interesse hebben in zo’n i-Top (ik had natuurlijk al interesse, ik koop haast alle speledingetjes die met een i beginnen), hij is in de uitverkoop bij Intertoys. En je mag de mijne vast ook wel eens proberen – zolang je m’n record niet breekt.