Tammo 80

Oh wat ben ik blij met radio 2. Niet alleen omdat ze me de DVD van Rot Steward hebben gestuurd (op zich best een leuk concert, om één keer te kijken), maar vooral voor de programma’s op zaterdagmiddag. Te beginnen met Spijkers met koppen, met leuk cabaret en serieuze mensen die ook vaak om te lachen zijn, en daarna Goudmijn.

In dat laatste programma zat vandaag het gedicht Vier uur ‘s morgens van Annie M.G. Schmidt, ik denk door haarzelf voorgelezen. Op dit gedicht zit vast nog copyright, dus ik zet er alleen een linkje naartoe. Maar in het gedicht wordt verwezen naar een gedicht van Willem Kloos, en volgens mij zijn zijn gedichten inmiddels wel vrij over te typen. Nou vooruit, daar gaat-ie dan:

Ik ween om bloemen in de knop gebroken

Ik ween om bloemen in de knop gebroken

En vóór den uchtend van haar bloei vergaan,

Ik ween om liefde die niet is ontloken,

En om mijn harte dat niet werd verstaan.

Gij kwaamt, en ‘k wist—gij zijt weer heengegaan…

Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:

Ik zat weer roerloos nà die korten waan

In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:

Zo als een vogel in den stillen nacht

Op éés ontwaakt, omdat de hemel gloeit,

En denkt, ‘t is dag, en heft het kopje en fluit,

Maar eer ‘t zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,

Is het weer donker, en slechts droevig vloeit

Door ‘t sluimerend geblaarte een zwakke klacht.

Wat een stakker, die Willem Kloos. En dat nog wel terwijl het lente aan het worden is en langs de Vecht – of een andere sloot – de sneeuwklokjes bloeien (zelf gezien)!