Tammo 80Je maakt nog eens wat mee. Zo stond ik gisteren bij de slager, en de man voor mij bestelde twee kilo gehakt. De juffrouw begon het gehakt te pakken, maar de man onderbrak haar, want hij bedoelde twee rundersaucijsjes.
Verder ben ik afgelopen week ook nog naar Rome, de mooiste stad van de wereld, geweest. Foto’s staan al online, het reisverslag volgt snel (wie per se een reisverslag wil, kan m’n vorige Rome-verslagen lezen).
Afgelopen zondag heb ik, net als vorig jaar, een rally gereden. De rally, georganiseerd voor de Lions door mijn vader, voerde ons dit jaar weer door heel Drenthe. Omdat het vorig jaar wat makkelijk was hebben Jaap en ik de lat hoger gelegd door de nacht ervoor flink te stappen (voorzover dat in Oosterhesselen mogelijk is, in de Lindeboom). Met maar 4 uur slaap heb ik genavigeerd, Jaap stuurde weer, en op de achterbank zat Esther zeer geconcentreerd de berm af te speuren naar letters. Misschien is een korte uitleg over deze rally op z’n plek:
De route-aanwijzingen zijn nogal cryptisch, met het bolletje-pijltje systeem. Wat dat betreft lijkt het op een oriëntatierit. Letters langs de weg moeten worden opgeschreven om te zorgen dat mensen geen stukken afsnijden. Verder waren er vragen onderweg, zodat het ook een soort puzzelrit is. Het rally-element komt erin door de gemiddelde snelheid, van 37 kilometer per uur. Deze snelheid moet exact gehaald worden. Wij hebben dat gered, op de minuut nauwkeurig, op een afstand van ongeveer 120 kilometer (dat is best knap, aangezien er ook bospaadjes op de weg lagen).
Een van de vragen was dit jaar Wat is het product van (Aalden – Wezup) en Zweeloo? (de vraag lijkt erg op die van vorig jaar). Deze vraag hoorde bij een paddestoel onderweg, met de afstanden 4,3, 0,3 en 3,0. Ik heb het antwoord (4,3 km – 0,3 km) * 3,0 km = 12,0 km2 = 1200 hectare gegeven. Andere antwoorden waren 7, en was zelfs iemand die schapenkaas had geantwoord.
We zijn overigens zesde geworden, van de 37.
M’n moeder heeft een prijs gewonnen in de postcodeloterij! Het was helaas geen geldprijs, maar een Kip-cadeau. Dat is een bon waarmee je een jaar lang een scharrelkip uit Wapse te eten kunt geven. Nu waren we niet zo blij met dit cadeau, want we kwamen al om in de kippen – dat krijg je als kleine kuikentjes groot worden. Een gegeven paard mag je niet in de bek (mond) kijken, en dat geldt natuurlijk ook voor kippen. Daarom was Rudy, de tandarts, uitgenodigd om een van de oude haantjes die op het erf liepen te slachten. Zo is ons totale kippenbezit toch nog constant gebleven.
Laat ik ook eens meedoen aan de rage en een YouTube-filmpje vermelden:
Andere favorieten van me zijn Matrix pingpong en Live Supermario. En ik ben weer van plan op acrobatisch rock-‘n-roll te gaan.
Gisteravond was het weer feest op Sandwijck, bij Paul. Het thema was dit jaar Het Heelal, en dat was dan ook de dresscode. Ik had even m’n alienoutfits niet bij de hand, en had ook geen tijd meer om dit T-shirt te bestellen, dus ging ik maar als gewone aardling. Toen ik op het feest was bedacht ik me echter ineens weer het advies uit de Hitchhiker’s Guide to the Galaxy: ga nooit op reis zonder je handdoek! Ik heb dus snel een handdoek van Paul gepikt, en had een goede outfit. Een kort citaat uit de Hitchhiker’s Guide over het nut van de handdoek:
A towel, it says, is about the most massively useful thing an interstellar hitch hiker can have. Partly it has great practical value – you can wrap it around you for warmth as you bound across the cold moons of Jaglan Beta; you can lie on it on the brilliant marble-sanded beaches of Santraginus V, inhaling the heady sea vapours; you can sleep under it beneath the stars which shine so redly on the desert world of Kakrafoon; use it to sail a mini raft down the slow heavy river Moth; wet it for use in hand-to- hand-combat; wrap it round your head to ward off noxious fumes or to avoid the gaze of the Ravenous Bugblatter Beast of Traal (a mindboggingly stupid animal, it assumes that if you can’t see it, it can’t see you – daft as a bush, but very ravenous); you can wave your towel in emergencies as a distress signal, and of course dry yourself off with it if it still seems to be clean enough.
More importantly, a towel has immense psychological value. For some reason, if a strag (strag: non-hitch hiker) discovers that a hitch hiker has his towel with him, he will automatically assume that he is also in possession of a toothbrush, face flannel, soap, tin of biscuits, flask, compass, map, ball of string, gnat spray, wet weather gear, space suit etc., etc. Furthermore, the strag will then happily lend the hitch hiker any of these or a dozen other items that the hitch hiker might accidentally have “lost”. What the strag will think is that any man who can hitch the length and breadth of the galaxy, rough it, slum it, struggle against terrible odds, win through, and still knows where his towel is is clearly a man to be reckoned with.
Ik heb tijdens het feest ervaren hoe handig het is een handdoek te hebben (om drank op te dweilen, tegen de kou, tegen vonken uit het kampvuur, om op te zitten). Ik overweeg er nu altijd een mee te nemen. Andere verschijningen waren personen uit Startrek (met transporters van dartpijl), mensen met lampenkappen op hun hoofd of in hun nek, een Borg, en een stel engelen.
Door een klein engeltje werd ik meteen bij binnenkomst gevraagd of ik de Melkweg wilde zien. Dat heb ik meteen gedaan: de Melkweg bestond uit een trap behangen met melkpakken. Aan het eind van de melkweg begon de hemel, en na een kort interview werd ik naar het zwarte gat gestuurd. In het zwarte gat werd ik herboren, geweldig.
Verder waren er bands (waaronder die van Paul), en was er buiten een open podium, met als held Frank. Ik heb ook nog heel even op het open podium accordeon gespeeld, het alom bekende nummer Sascha, kleiner Taigajunge (uit een accordeonleerboekje, het klinkt minder erg dan het klinkt). Halverwege kwam er een violist meespelen, en er deed een man op trommels mee.
Ook heb ik nog een bardienst gedraaid, en heb ik ver na sluitingstijd nog een sterrenvaart gemaakt, op een bootje peddelend door de slotgracht. Ik verheug me op het volgende feest.
Gisteravond was de eerste AiO-movienight. Dat wil zeggen dat we met 10 AiO’s een film hebben geprojecteerd in de kelder van het wiskundegebouw. De film in kwestie was Fear and Loathing in Las Vegas, een bijzonder merkwaardige film. Persoonlijk vond ik de tweede film leuker, Wallace and Gromit, zeker als je de leukheid per tijdseenheid bekijkt.
Minder leuk was dat ik na afloop mijn sleutelbos kwijt was. Daardoor kon ik mijn fiets niet meer openmaken (waarvan ik nog juist zelf het achterlicht had gerepareerd), en kon ik mijn huis niet in. Alex was zo vriendelijk om bij hem thuis de reservesleutel van mijn voordeur op te halen, of wat daarvoor moest doorgaan: we zullen wel nooit weten waar deze sleutel wel van was. Toen ik om elf uur overging op plan B – onverwacht gaan logeren bij Liefke – bleek Sira daar te zijn, die ook mijn reservesleutel heeft. Zo had ik toch weer geluk.
M’n sleutels heb ik inmiddels terug, ze lagen op de projector in het lokaal waar ik gisteren lesgaf.
Ik ben al de hele dag bezig de gevolgen van de pechdag van gisteren op te heffen. Het begon ‘s ochtends vroeg al lekker: m’n veter knapte. Aan het eind van de dag begaf m’n laptop het. Ik sta nu in de Apple-winkel op een demo-model te typen, en zal voorlopig niet erg online zijn. (Leve Apple…). Doordat ik me flink kwaad gemaakt heb, ook al omdat dit probleem mij niet onbekend is, wordt hij waarschijnlijk toch nog onder garantie gerepareerd. De foto is trouwens van de iBook van Maartje, die ook deze week overleed (haar iBook dus).
Voor de positieve noot: ik heb tijdens het faculteitsvoetbal gisteren twee doelpunten gezet!
Het is maandag, ik zit ziek op de bank, op de radio is “It never rains in Southern California”, en buiten hangt de was nog. Het is duidelijk dat ik hier niet in Southern California ben.
En dan ten slotte het weeroverzicht:
Vannacht eerst nog donker, morgen kans op meer licht
Bij het ophangen van de was (aan mijn waslijn die de helft van m’n tuin in beslag neemt) kwam ik net tot een onthutsende ontdekking: er zat een dode vlieg vastgeplakt aan de wasknijper. Ik vind vliegen – dood of niet – een beetje onsmakelijk, dus ik wilde ‘m loshalen met een andere knijper. Tot mijn verbijstering zat ook aan deze knijper een dode vlieg, en aan maar liefst drie andere knijpers ook. Sommige knijpers werden zelfs bezet door twee dode vliegen! Ik weet dat sommige dieren in een donker hoekje wegkruipen om dood te gaan, maar ik wist nog niet dat vliegen hiervoor wasknijpers gebruikten. Misschien een speciaal soort vliegen?
Jawel, ik ben terug! En ook m’n website. Ik weet niet wie alle bezoekers waren die vorige maand 1 gigabyte gegevens van m’n website hebben gedownload, ik zal deze maand eens in de gaten gaan houden of er echte grootverbruikers tussen zitten (ter informatie, het maakt niets uit hoe vaak je m’n weblog bekijkt, al schrijf ik meestal niet veel meer dan eenmaal daags). M’n website is dus terug van offline, ikzelf ben terug uit Wenen en Parijs. Allebei voor een bijeenkomst in het kader van het Europese IHP-project (Improving Human Potential), dat nu is afgelopen.
Ik ben op nog een manier terug van weggeweest, namelijk ik ben weer (bijna) beter, nadat ik het afgelopen weekend ziek was. Ziek zijn is stom! Zal ik schrijven dat ik op nóg een manier terug ben? Het academisch jaar is begonnen, en ik geef weer onderwijs. Alle collega’s zijn ook weer terug op de universiteit, dus de faculteit leeft weer. Met als resultaat onder andere een heleboel wiskundefruitgrapjes, en daarna zelfs grapjes in het iets obscuurdere genre wiskundefransekaasgrapjes.