Hierbij, met het gevaar dat ik enkele wiskundestudenten help, mijn poging tot uitwerking van de Mathematica-opgave: Teken een regenboog:
Show[Graphics[{AbsolutePointSize[9],
Table[
{Hue[x],Point[{Cos[Pi x],Sin[Pi x]}]}
,{x,0,1,.002}]
}],AspectRatio->Automatic];
Mijn gewaardeerde collega Rogier was zo vriendelijk een reality check te doen, waarna ik de volgende poging heb gedaan:
Show[Graphics[{AbsoluteThickness[2],
Table[
{Hue[r-1],Circle[{0,0},r,{0,Pi}]}
,{r,1,2,.01}]
}],AspectRatio->Automatic];
After hard work yesterday and today I’ve figured it out. The single level condition number (with respect to the H1-norm of the wavelets on level 7 is 42. How could I ever have thought it not to be, since it’s The Answer to Life, the Universe, and Everything (and presumably also to the question “How many roads must a man walk down?”).
(Bovenstaande heb ik maar even helemaal Engels gemaakt omdat de helft van de woorden niet goed vertaalbaar was.)
Imre belde: of ik kwam frisbeeën. Natuurlijk! En of ik mee wilde eten. Helemaal natuurlijk! Jan was er ook, en die was—door wat voor reden dan ook—in een connaisseur-bui. We hebben dus (na het super frisbeeën met Imres nieuwe superfrisbee) erg sjiek gegeten. Tijdens het eten hebben de heren mij geanalyseerd. Met een boek over Enneagrammen ben ik in het hokje Vijf met een Zes-vleugel geplaatst. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat betekent. Vijf betekent “onderzoeker”, dus dat komt mooit uit. Met een Zes-vleugel betekent ook dat ik de neiging heb trouw te zijn. Vervelend is dat het boek ook voorspelt hoe men ten onder gaat. Als het (erg) slecht met mijn type gaat, wordt het een “in zichzelf gekeerde schizofreen”. Handig om te weten.
Gister een groot huisfeest bij Paul. Hij woont op Sandwijck, een grote villa die 25 jaar geleden is gekraakt, en tegenwoordig wordt bewoond door een woongroep—waaronder dus Paul. Het thema van het feest was OpStand! en iedereen kwam ofwel “op stand”, ofwel als opstandige. Het huis was geweldig versierd; ze hadden zich zelfs de moeite niet bespaard om voor de gelegenheid een heuse fontein te maken! Er speelde in de woonkamer (gisteren balzaal) een paar bandjes, buiten was een klein kampvuurtje, en Jan en Jan bemanden de vegetarische shoarmabar. Van 1 tot 2 heb ik ook nog een bardienst gedraaid, de horeca zit kennelijk toch in de familie.
Ik onderscheid in Utrecht globaal drie groepen mensen die mij kennen: vrienden van Lotte (noemen me Jan, gaan uit in de Luifel), vrienden van Sira (noemen me Janneman, gaan naar de Ekko of de ACU), en mensen van de universiteit (noemen me Tammo, gaan vrijwel niet uit). Er zijn nog meer groepen, maar die ken ik niet zo goed. Tot nu toe heb ik altijd aangenomen dat deze groepen volledig disjunct zijn. Dat had ik ook logisch gevonden, wat hebben rechten-, psychologie- en wiskundestudenten nu met elkaar te maken? Dat ik hier een fout heb gemaakt bleek gisteren weer: ik werd op een feest bij Paul (vriend van Sira) herkend als Jan, door een kennis van Lotte. En de broer van Paul, Remy, is weer wiskundestudent, dus noemt me Tammo. Op de presentatie van zijn nieuwe CD werd ik ook al tegengekomen door een vriendin van Lotte. Ik raak er helemaal confuus van.
Fijn dat er zoveel lieve mensen zijn. Ik kreeg van Maartje, Tristan en Raymond een lief kaartje (vanwege m’n dode laptop). Ook heeft al iemand aangeboden dat ik zijn laptop even mag lenen. Verder maakt Arthur er geen groot probleem van dat z’n CD nog in de drive zit, en mag ik van André op zatedag de Mac van het Mathematisch Instituut gebruiken. Dat doe ik nu dus, nog een beetje duf van Arthur’s verjaarspartijtje gisteravond.
De jongen van de technische dienst van A-mac heeft hard gewerkt om de harde schijf uit de laptop te halen, en heeft dat heel netjes en snel gedaan. Erg aardig van ‘m. Ik heb de harde schijf in een externe behuizing gezet, dus nu heb ik ineens een externe harde schijf (zij het zonder computer). M’n data is dus gelukkig veilig, en ik kan weer aan het werk.
Een klein rampje is geschied: m’n iBook is overleden. Dat betekent dat twee maanden werk – sinds de laatste backup – althans voorlopig verloren zijn gegaan. Maar goed dat ik de afgelopen twee maanden niet zo ben opgeschoten. Verder heb ik nu dus ook geen mogelijkheid meer om 24 verder te kijken, thuis m’n weblog bij te werken, m’n e-mail te lezen en attente reacties terug te sturen (dat geldt in het bijzonder voor Leonne, Brenda en Chun, ik schrijf binnenkort!). Vandaag ga ik nog even stressen om de laatste van 7 werkcolleges deze week te geven, en daarna ga ik repareren, en wiskunde bedrijven met pen en papier.
Vandaag is zo’n 10 procent van de trouwe lezers van m’n weblog jarig. Gefeliciteerd Arthur!
Tegen half elf belde Jan-Jaap, of ik nog kwam. Ik was begrijpelijkerwijs bezig met uitslapen, en had niet onthouden dat ik had afgesproken dat ik al om tien uur een zwembad zou helpen opblazen. Na een razendsnel ontbijt—op zondag heb ik toch niks in huis—was ik slechts een dik uur te laat in het zwembad. De opblaashal die over het buitenzwembad moest komen lag toen al over het water heen, maar was nog niet opgeblazen. Ik heb geholpen met het schroefjes vastdraaien, het wegdrukken van het water dat per ongeluk op het dak was gekomen, en het versjouwen van kleedhokjes, glijbanen, kluisjes, en al dat soort spul. En dan heb ik nog niet eens gezwommen. Binnenkort weer, in een lekker overdekt zwembad.
Gaylord en de rakkers is niet meer. De band heeft gisteravond met een spetterend concert afscheid genomen. En ik was erbij! In de Crea in Amsterdam was er een zaal gewijd aan dit afscheid en die zaal was stampensvol. Dat kan te maken gehad hebben met het gratis bier. Van half elf tot zeker twee uur speelde de band de spetters van de hemel met covers van sterren als meneer Kaktus, Kinderen voor Kinderen, Les Poppys, en de Backstreet Boys. Zeer geslaagd, zeker met het gezellige gezelschap dat ik mee had (de Tsjechiëclub excl. Sira en ook excl. Remy, want die speelde in de band). We hebben op de terugweg naar Utrecht nog wat gejamd op straat, met een trompet, een tamboerijn en een blikje. Als Gaylord weer bij elkaar komt, komt dan allen!
Tammo 80